وقت امتحانا بود و ما اون روز می خواستیم سومین امتحان ترم رو بدیم که
مربوط به درس مدیریت زمان می شد. از شما چه پنهون درس سختی هم بود و از
اون بدتر استادش بود که خیلی سختگیری می کرد. ولی من به خاطر کم کردن روی
بعضی از همکلاسیهام و همینطور برای این که به استاد نشون بدم اونقدر هم تو
درسش ضعیف نیستم، حسابی خونده بودم و خلاصه با کله ای پر از "مدیریت زمان"
(!) سر جلسه حاضر شدم. امتحان از 20 نمره بود و من یه نگاه سریع به سوالا
انداختم و با شادی دوچندان دیدم که اونقدر هم سخت نیستن! در واقع سوالا
خیلی هم ساده بودن که واقعا از این استاد بعید بود چنین سوالایی طرح کنه.
فقط یه سوالی بود که یه مقدار مشکل بود و علاوه بر این که به تمرکز بیشتری
نیاز داشت جوابش هم زیاد بود و من با خودم گفتم که همه ی سوالا رو جواب می
دم و آخر سر میرم سراغ اون سوال. خلاصه با قلبی مالامال از شور و شادی
(!!) شروع کردیم به جواب دادن و حدود 10 دقیقه به پایان وقت آزمون مونده
بود که رفتم سراغ اون سوال سخته.
ولی چشمتون روز بد نبینه!! در همون لحظه بود که انگار یک قالب یخ، شکستن تو
سر من!!! بارم در نظر گرفته شده برای اون سوال 16 نمره بود در حالی که
سوالای دیگه همه 0.25 یا 0.5 نمره ای بودن!!!! اونوقت سوال به اون سختی که
خیلی بیشتر از 10 دقیقه واسه پاسخگویی نیاز داشت! دیگه نفهمیدم اون 10
دقیقه رو چه جوری گذروندم و هرچی که به ذهنم رسید واسه جواب اون سوال
نوشتم.
آخر سر هم نتونستم نمره ی دلخواهم رو از اون درس (که اون همه واسش زحمت
کشیده بودم) بگیرم ولی استاد با این کارش عملا مفهوم مدیریت زمان رو به ما
نشون داد و بعد از اون درس یاد گرفتم که چه جوری برای در نظر گرفتن زمان
برای انجام هرکاری اولویتی قرار بدم.
علی
روزی مردی به قصد ملاقات با دانای راز و پرسیدن راز سعادت جاودان رهسپار سفری طولانی شد. او شنیده بود که در محل زندگی دانای راز برای هر کس باغچه ای وجود دارد که اگر بتوانی آن باغچه را آبیاری کنی به سعادت جاودان دست یافته ای.
او سفر خود را اغاز کرد و همین طور که در راه می رفت به گرگی رسید. ابتدا از آن گرگ ترسید و خواست پا به فرار بگذارد و ولی با ناله ی گرگ باز گشت و دریافت که گرگ بسیار نحیف و رنجور بود و از درد به خود می پیچید. سبب را پرسید و گرگ گفت که مدتهاست نتوانسته ام غذای مناسبی بخورم زیرا دردی در دندانم دارم که امانم را بریده ولی نمی دانم علت آن چیست. مرد گفت من به ملاقات دانای راز می روم اگر بخواهی پاسخ مشکل تو را نیز از او خواهم پرسید. گرگ موافقت کرد و مرد به راه افتاد.
و همینطور که می رفت در راه توان فرسای سفر به درختی
رسید که می دید با آن که در باغ سر سبزی قرار دارد و همه ی اطرافش گل و
چمن و طراوت است باز آن درخت خشکیده و بی ثمر است. کنجکاو شد و از او سبب
را پرسید. درخت با ناراحتی گفت ای مرد من هم نمی دانم چرا این گونه است.
مرد گفت من به ملاقات دانای راز می روم اگر بخواهی پاسخ مشکل تو را نیز از
او خواهم پرسید. درخت موافقت کرد و مرد به راه افتاد.
در نهایت پس از پشت سر گذاشتن راهی طولانی و سخت مرد به محل زندگی دانای
راز رسید و همانطور که گفته بودند باغچه های آدمیان را در آن پیدا کرد.
سپس از دانای راز، خواست تا به او اجازه دهد برای رسیدن به سعادت جاودان
باغچه ی خودش را آبیاری کند. دانای راز، باغچه ی مرد را به او نشان داد و
مرد آن را آبیاری کرد و در هنگام بازگشت پاسخ مشکل درخت و گرگ را نیز از
دانای راز پرسید. مرد آهنگ بازگشت کرد.
در راه وقتی به درخت رسید، درخت از او پرسید، ای مرد آیا پاسخ مشکل مرا از
دانای راز پرسیدی؟ مرد گفت آری و بدان که صندوقی در زیر ریشه های تو وجود
دارد که مانع از رسیدن آب به آنها می شود و تو نمی توانی از آب زلال چشمه
استفاده کنی و سر سبز شوی. درخت گفت ای مرد آیا تو این نیکی را در حق من
می کنی و ان صندوق را در می آوری؟ مرد قبول کرد و پس از بیرون آوردن آن
صندوق از خاک مشاهده کرد که درون آن پر از سکه های طلا و زر است. درخت که
جانی دوباره گرفته بود. به مرد گفت ای مرد اگر تو به اینجا نمی آمدی و
پیغام مرا به دانای راز نمی رساندی و این صندوق را از زیر ریشه های من
بیرون نمی آوردی، من هرگز دوباره نمی توانستم سرسبز و شاداب شوم. پس به
نشانه ی سپاس گذاری از تو می خواهم که این صندوق با همه ی آنچه درون آن
هست را برداری و با آن زندگی سعادت مندی برای خودت بسازی. ولی مرد به یاد
باغچه اش افتاد و گفت: نه! من باغچه ی خودم را ابیاری کرده ام و بی شک به
سعادت جاودانی خواهم رسید و نیازی به طلاهای این صندوقچه ندارم.
آن گاه مرد به راهش ادامه داد به گرگ رسید. گرگ پرسید ای مرد آیا پاسخ
سوال مرا از دانای راز پرسیدی؟ مرد گفت بلی و بدان که تو روزی از رودخانه
ماهی صید کرده ای که در شکم آن گوهری گرانبها بوده است و آن گوهر در بین
دندانهای تو مانده و سبب رنجش تو را فراهم کرده است. گرگ گفت ای مرد حال
که پاسخ مشکل مرا می دانی بیا و این گوهر را از بین دندانهای من بیرون
بیاور تا من بتوانم از این پس به راحتی غذا بخورم. مرد قبول کرد و پس از
بیرون آوردن گوهر مشاهده کرد که آن تکه جواهر به راستی گوهر گرانبهایی است
و درخشش خیره کننده ای دارد. سپس گرگ به مرد گفت ای مرد اگر تو پاسخ مشکل
مرا از دانای راز نمی پرسیدی و این گوهر را از دهان من بیرون نمی آوردی، من
نمی توانستم دوباره به راحتی غذا بخورم. پس به نشانه سپاس این گوهر را به
تو می دهم تا زندگی خود را با آن سعادت آمیز سازی.
مرد باز به یاد باغچه ی خود و پاسخی که به درخت داده بود افتاد و گفت:نه!
در راه من درختی بود که او نیز همین درخواست را از من داشت ولی من باغچه ی
خودم را آبیاری کرده ام و بی شک به سعادت جاودانی خواهم رسید.
در این هنگام ناگهان گرگ جستی ناگهانی زد و مرد را به نیش کشید و پس از مدتها شکمی از عزا درآورد!
سپس خطاب به آن مرد گفت کسی که نتواند از سعادتهایی که بر سر راهش قرار می
گیرد بهره ببرد بی شک خود به سعادتی برای دیگران تبدیل خواهد شد...
علی