ذهن ما زندان است
ما در آن زندانی
!!قفل آن را بشکن
!!در آن را بگشای
و برون آی از این دخمه ی ظلمانی
!نگشایی گل من
...خویش را حبس در آن خواهی کرد
بگشاییم در این تاریکی روزنه ای
بگذاریم ز هر دشت نسیمی بوزد
بگذاریم ز هر سوی پیامی برسد
بگشاییم کمی پنجره را
بفرستیم که اندیشه هوایی بخورد
و به مهمانی عالم برود
گاه عالم را با خود به ضیافت ببریم
طعم احساس جهان را بچشیم
و"ببخشیم به احساس جهان خاطره ای
بکوشیم جهان به طراوت , به ترنم , به تسکین و
تسلی برسد
و بروید گل بینایی صلح , آزادی , عشق در قلب
زمین
ذهن ما باغچه است ... گل در آن باید کاشت
!و نکاری گل من
علف هرز در آن می روید
زحمت کاشتن یک گل سرخ کمتر از زحمت
برداشتن یک علف است
گل بکاریم بیا...تا مجال رویش علف سبز فراهم نشود
نازنین ! بی گل آرایی ذهن
!هرگز آدم ,آدم نشود
فرستنده الهه