سید احمد هاتف اصفهانی

چشم دل باز کن که جان بینی                                  آن چه نادیدنی آن بینی

گـر بـه اقلیـم عشق روی آری                                   همـه آفاق گلسِتان بینی

بـر همه اهـل یقیـن بـه مـراد                                     گـردشِ دورِ آسمان بینی

آن چه بینی دلت همان خواهد                                  وان چه خواهد دلت، همان بینی

بی سر وپا گدای آن جا را                                         سرزملک جهان گران بینی

هم در آن، پابرهنه جمعی را                                      پای بر فرق فرقدان بینی

دل هر ذره را که بشکافی                                         آفتابیش درمیان بینی

جان گذازی اگر به آتش عشق                                   عشق را کیمیای جان بینی

از مُضیقِ حیات در گذری                                           وسعت ملک لامکان بینی

آن چه نشنیده گوشت آن شنوی                               وان چه نادیده چشمت آن بینی

تا به جایی رساندت که یکی                                     از جهان وجهانیان بینی

با یکی عشق ورز از دل و جان                                   تا به عین الیقین عیان بینی 

که یکی هست و هیچ نیست جز او

وحــده لا الــه الاّ هــو 

یـار بـی پـرده از در دیـوار                                           در تجلی است یـا اولـی الابصـار

شمع جویـی وآفتـاب بـلند                                        روز بـس روشـن و تـو در شب تـار

چشم بگشا به گلستان و ببین                                 جلــوه آب صـاف در گـل و خـار

زاب بی رنگ، صد هزاران رنگ                                    لالــه و گـل نگـر در آن گلــزار

پــا بــه راه نــه از ره عشــق                                      بهـر ایـن راه تـوشـه ای بـردار

شـود آسـان زعشـق کـاری چنـد                               کـه بـود نـزد عقـل بـس دشـوار

تا به جایی رسی که می نرسد                                 پــای اوهــام و پایــه افکـار

باریـابی بــه محفلــی کانجــا                                     جبرئیــل امیــن نــدارد بــار

این ره، آن زادزاه و آن منزل                                       مــرد راهی اگــر بیا و بیــار

هاتف، ارباب معرفت که گهی                                    مست خوانندشان و گه هشیار

از می و بزم و ساقی و مطرب                                   وز مــغ و دیــر و شاهــد و زنــار 

قصد ایشان نهفته اسراری است                               کـه بــه ایمـا کـنند گاه اظهـار

پـی بـری بـه رازشـان دانـی                                      کـه همیـن است سـر آن اسـرار 

که یکی هست و هیچ نیست جز او

وحـــده لا الــــه الا هـــــــو 
 

سید احمد هاتف اصفهانی

قرن دوازدهم هجری قمری

سمانه