رنج آگاهانه

 

 

هیچ چیز طبیعی تر از آن نیست که نخواهی رنج بکشی. اما اگر بتوانی این نخواستن را رها کنی

و در عوض اجازه دهی که درد وجود داشته باشد، ممکن است متوجه شوی که به گونه ای ظریف

از درد جدا شده ای. گویی فضایی بین تو و درد پدید می آید؛ آگاهانه و داوطلبانه رنج کشیدن به

این معناست! هنگامی که آگاهانه رنج می کشی، درد جسمانی می تواند به سرعت منیت تو را از

بین ببرد، زیرا منیت به طور عمده از مقاومت تشکیل می شود. همین نکته در مورد ناتوانی

جسمی شدید هم درست است.

به عبارت دیگر: « رنجت را به خدا تقدیم می کنی!»

 

 

لازم نیست مسیحی باشی تا حقیقت فراگیر و ژرفی را که به صورت نمادین در شکل صلیب

نهفته است، درک کنی.

صلیب یک وسیله شکنجه است. صلیب نماد شدیدترین رنج، محدودیت و ناتوانی ممکن برای

انسان است. آنگاه ناگهان آن انسان تسکیم می شود؛ مشتاقانه و آگاهانه درد می کشد و

می گوید: « نه اراده من، که اراده تو انجام پذیرد.»

 

در آن لحظه صلیب – یعنی ابزار شکنجه – چهره پنهانش را آشکار می کند: صلیب، نماد مقدسی

می شود از خدا!

آنچه که به ظاهر، وجود هر گونه بعد متعالی را در زندگی نفی می کرد، از طریق تسلیم، دری به

سوی آن بعد می شود.

 

فرستنده لیلا