فقدان

 

هر گاه فقدان شد یدی در زندگی تو رخ دهد- مانند زمانی که دارایی، خانه،

رابطه نزدیک، شهرت، شغل یا تواناییهای جسمانی ات را از دست می دهی-

چیزی در درون تو می میرد. در این مواقع در احساسی که از «خود» داری،

نقصی پدید می آید. حتی شاید دچار سردرگمی بشوی و از خود بپرسی:

« بدون این ... من که هستم؟!»

هنگامی که شکلی که تو ناآگاهانه به عنوان بخشی از خود می انگاشتی ترکت

می کند یا ناپدید می شود، ممکن است به شدت درد بکشی. به عبارتی این فقدان،

شکافی در بافت موجودیت تو ایجاد می کند.

هنگامی که چنین می شود، رنج یا اندوهی را که احساس می کنی نفی نکن و به

آن بی توجه نباش. بپذ یر که چنین احساسی وجود دارد. هشیار باش که ذهن تو

مایل است داستانی در باره این فقدان بسازد و در آن نقش قربانی را به تو بدهد.

ترس، خشم، طرد یا ترحم نسبت به خود، عواطفی هستند که همراه این نقش

می آیند. آنگاه در مورد آنچه زیر این عواطف و داستان ذهنی ات وجود دارد،

آگاه شو؛ نسبت به آن شکاف، آن فضای تهی هشیار شو. آیا می توانی با آن

احساس عجیب تهی بودن رو به رو شوی و آن را بپذ یری؟ اگر بتوانی، ممکن

است متوجه شوی که دیگر جای هراس آوری نیست و حتی امکان دارد از این 

که می بینی آرامش از آن منتشر می شود، تعجب کنی.

 

فرستنده لیلا