خدا

 

در روزگاران پیشین، آن گاه که اولین لرزش صدا بر لبانم جاری شد، بر فراز کوهی مقدس رفتم

و با خدا اینگونه سخن گفتم:

پروردگارا، من بنده ی توام. قدرت و اراده ی پنهان تو، قانون من است و من، همواره فرمانبردار

تو خواهم بود.

اما خدا هیچ جوابی نداد، و چون طوفانی عظیم گذر کرد.

 

پس از هزار سال، بر بلندای کوه مقدس قدم نهادم و دوباره، خدای را اینگونه سخن گفتم:

پروردگارا، من آفریده ی توام. مرا از گل سرشتی و تمام هستی ام از توست.

و خدا هیچ سخنی نگقت. اما چون هزاربالی گذشت.

 

 

هزار سال بعد، بلندای کوه مقدس را صعود کرد م وباز، خدای را چنین ندا دادم:

ای پد ر من! من فرزند توام. با شفقت و عشق مرا زندگی بخشیدی، من نیز با عشق و پرستش،

وارﺚ پاد شاهی تو خواهم شد.

و خدا چیزی نگقت و چونان مهی که تپه های دوردست را می پوشاند، دور شد.

 

پس از هزار سال، آن کوه مقدس را بالا رفته، دوباره خدای را اینگونه گفتم:

ای خدای من، ای آرزوی من و انجام من، د یروز توام و تو امروز منی. من ریشه ی تو در

زمین و تو گل من در آسمانی، و ما در نگاه گرم خورشید، رشد خواهیم کرد.

پس همان لحظه، خدا به سویم خم شد و به آرامی، عباراتی شیرین و دلنشین در گوشم نجوا کرد

و همانگونه که دریایی، جویباری ضعیف را بر خویش می کشد، مرا در خود پذ یرفت.

 

و هنگامی که دره ها و دشت ها را فرود می آمدم، خدا نیز آن جا بود.      

 

 

                                                            جبران خلیل جبران

فرستنده لیلا