قضاوت

چه سریع در باره ی افراد رأی صادر می کنیم و به نتیجه گیری

 در باره ی آنها می پردازیم. بر چسب زدن به انسانی دیگر،

 دادن هویت ذهنی به او، داوری کردن او و حق به جانب دانستن خودمان

 و اعلام کردن این حکم برای ذهن خود محور رضایت بخش است.

 

هر انسانی شرطی شده که به شیوه هایی خاص فکر و رفتار کند.

شخص نه تنها با تجربه های دوران کودکی و محیط فرهنگی،

بلکه به طور ژنتیکی نیز شرطی شده است.

 

آن وجود حقیقی فرد نیست، بلکه ظاهر اوست. هنگامی که کسی را

قضاوت می کنی، الگوهای ذهن شرطی را با وجود حقیقی او اشتباه

می گیری. انجام این کار، خود، الگویی عمیقاً نا آگاه و شرطی است.

تو به فرد هویتی ذهنی می دهی و آن هویت کاذب نه تنها برای آن شخص،

بلکه برای خود تو هم زندان می شود.

 

کنار گذاشتن داوری به این مفهوم نیست که نمی بینی دیگران چه می کنند.

به این معناست که تشخیص می دهی رفتار آنها شکلی از شرطی شدن است؛

آن را می بینی و همان گونه که هست می پذ یری، اما بر این مبنا هویتی برای

آن شخص نمی سازی.

 

این تو و دیگران را به یک اندازه از هویت شرطی، شکلی و ذهنی نجات

می دهد. آنگاه دیگر منیّت، روابط تو را اداره نمی کند.

 

فرستنده  لیلا