اشکی و لبخندی

من٬ نه می خواهم اندوه قلبم را با شادی اقبال دیگران عوض کنم و نه خوشنود می شدم

که اشکم را اگر از اعماق وجودم سرچشمه می گیرد٬ آرام سازم.

 آرزوی قلبی من است که همه ی زندگی ام در این جهان٬ جز اشک و لبخند نباشد.

اشکی که قلبم را ﭙاک می کند و اسرار زندگی و رموزاتش را برایم آشکار می سازد٬

لبخندی که مرا به دوستان و رفیقانم نزدیکتر می کند!

اشکی که با آن قلبهای شکسته را به هم ﭙیوند زنم٬

لبخندی که نشانه ی شادمانی من از هستی ام باشد.

من شادمانه مردن را به بیهوده و نا امید زیستن ترجیح میدهم.

دوست دارم که در گرسنگی جاودانه ی عشق و زیبایی بمانم؛

 زیرا اکنون می دانم٬  آنان که قانعند بدبخت ترین مردم اند.

من شنیده ام نوای مشتاقان و آرزومندان را که شیرین تر از نغمه های دلنواز است.

چون شب فرا می رسد٬ گل ها  گلبرگهایشان را جمع میکنند و می خوابند٬

و شوق خود را به آغوش می کشند. به هنگام صبح٬

لب هایشان را می گشایند تا بوسه ی  خورشید را بچینند.

زندگی گل٬ اشتیاق است و آرزو٬ اشکی و لبخندی.

آبهای دریا بخار می شوند و به آسمان می روند؛ گرد می آیند و ابر  می شوند٬

و ابر٬ بر فراز تبه ها و دره ها ﭙرسه می زند تا نسیمی ﭙاک بوزد.

سپس اشک ریزان٬ بر مزرعه ها فرو می چکد

و به جویبارها و رود خانه ها می ﭙیوندد تا به خانه اش باز گردد.

زندگی ابرها٬ هجران و وصل است٬ اشکی و لبخندی.

و اینچنین است روح٬  که از روح اعظم جدا میشود تا به سوی جهان ماده سفر کند.

چون ابر٬ بر فراز کوه های اندوه و دشت های شادی به ﭙرواز در می آید تا نسیم مرگ

 بر آن وزیدن گیرد و دوباره به همان جا که بوده بازگردد؛

به اقیانوس عشق و زیبایی که همانا خداست.

                                                            

                                                                                            جبران خلیل جبران

                              

______________________________________________________________________________